นี่คือสารคดีเรื่องที่เจ็ดของมอร์ริสผู้ซึ่งรวมภาพตัดต่อภาพเหมือนฝันเข้ากับเพลงของเคเลบแซมป์สัน
เพื่อสร้างภาพยนตร์ที่คาเรเวียร์และการทําสมาธิมากกว่าการรายงาน มอร์ริสถูกดึงดูดไปยังวิชาที่พยายามควบคุมสิ่งที่ไม่สามารถควบคุมได้ — ชีวิตและความตาย วีรบุรุษของเขาได้รวมถึงสิงโต tamers, ชาวสวน topiary, นักออกแบบหุ่นยนต์, ผู้โทรไก่งวงป่า, ออทิสติก, นักโทษแถวตาย, เจ้าของสุสานสัตว์เลี้ยงและสตีเฟ่นฮอว์คิง, ที่จิตใจกระโดดผ่านพื้นที่และเวลาในขณะที่ร่างกายของเขาตกต่ําในเก้าอี้.
เฟรด เลชเตอร์ ลูกชายของผู้คุมเรือนจํา สะดุดกับธุรกิจเดธโรว์มากหรือน้อยโดยบังเอิญ วิศวกรโดยการฝึกอบรมเขาพบว่าตัวเองได้รับแรงบันดาลใจจากความต้องการอุปกรณ์ดําเนินการที่มีประสิทธิภาพและมีมนุษยธรรมมากขึ้น เขาเคยเห็นเก้าอี้ไฟฟ้าที่ปรุงผู้พักอาศัยโดยไม่ฆ่าพวกเขา ห้องแก๊สพิษที่เป็นภัยคุกคามต่อพยาน แกลโลว์ไม่ได้ปรับให้ถูกต้องเพื่อหักคอ เขาไปทํางานออกแบบเก้าอี้ที่ดีกว่า trapdoors และเครื่องฉีดยาตายและในไม่ช้า (การค้าของเขาไม่ได้เป็นเรื่องธรรมดา) ได้รับการปรึกษาจากเรือนจําทั่วสหรัฐอเมริกา
แม้จะมีความสําเร็จในธุรกิจแต่เขาก็ไม่ได้เรารวบรวมเป็นที่นิยมอย่างมาก มีผู้หญิงกี่คนที่อยากเดทกับผู้ชายที่สามารถพูดคุยเกี่ยวกับอันตรายจากการถูกไฟฟ้าช็อตโดยไม่ได้ตั้งใจในขณะที่ยืนอยู่ในสระว่ายน้ําของปัสสาวะรอบเก้าอี้ไฟฟ้าที่ใช้เมื่อเร็ว ๆ นี้? ในที่สุดเขาก็แต่งงานกับสาวเสิร์ฟที่เขาพบในร้านโดนัท แน่นอนเนื่องจากนิสัยของเขา 40 ถึง 60 ถ้วยกาแฟต่อวันเขาจะต้องได้พบกับพนักงานเสิร์ฟจํานวนมาก เราได้ยินเสียงนอกจอของเธอขณะที่เธออธิบายการแต่งงานสั้น ๆ ของพวกเขาและ demurs ที่ความคิดของเฟร็ดว่าการเยี่ยมชม Auschwitz ของพวกเขาเป็นฮันนีมูน (เธอต้องรอในรถเย็นทําหน้าที่เป็นที่คอยระวังยาม)
การเดินทางไปเอาชวิทซ์ของลูชเตอร์เป็นจุดเปลี่ยนในอาชีพของเขา เขาถูกถามโดย Ernst Zundel ผู้ปฏิเสธนีโอนาซีและหายนะเพื่อเป็นพยานผู้เชี่ยวชาญในการพิจารณาคดีของเขาในแคนาดา ซุนเดลให้เงินทุนแก่ Leuchter ในปี 1988 การเดินทางไปยัง Auschwitz ในระหว่างที่เขาสับอิฐและปูนในพื้นที่ที่กล่าวว่าเป็นห้องก๊าซและวิเคราะห์สารตกค้างไซยาไนด์ ข้อสรุปของเขา: ห้องไม่เคยมีก๊าซ “รายงาน Leuchter” ได้รับการยกมาอย่างกว้างขวางโดยผู้ที่ปฏิเสธว่าความหายนะเกิดขึ้น
อย่างไรก็ตามมีข้อบกพร่องในวิทยาศาสตร์ของเขา ช่างเทคนิคในห้องปฏิบัติการที่ทดสอบตัวอย่าง
สําหรับ Leuchter นั้นตกใจในภายหลังที่ค้นพบการใช้งานที่เกิดจากการค้นพบของเขา ไซยาไนด์จะเจาะอิฐเพียงความลึกของหนึ่งในสิบของเส้นผมของมนุษย์, เขากล่าวว่า. โดยการทําลายชิ้นใหญ่และบดขยี้พวกเขา Leuchter ได้เจือจางตัวอย่างของเขาโดย 100,000 ครั้งไม่คํานึงถึง 50 ปีของการผุกร่อนที่ผ่านไป การหาไซยาไนด์คงเป็นปาฏิหาริย์
ไม่สําคัญหรอก Leuchter กลายเป็นลําโพงหลังอาหารค่ําที่ชื่นชอบในวงจรนีโอนาซีและกล้องสังเกตว่าใบหน้าของเขาสว่างขึ้นและร่างกายของเขาดูเหมือนจะโน้มตัวไปปรบมือเขามีความสุขแค่ไหนที่ได้จับมือกับเพื่อนใหม่ของเขา คนอื่นอาจอายที่จะออกจากสถานะ pariah ของผู้ปฏิเสธความหายนะ คนแขวนคอเป็นปาริอาห์อยู่แล้วและพบเพื่อนของเขาที่เขาสามารถทําได้
ก่อนที่ “Mr. Death” จะถูกแสดงในรูปแบบที่แตกต่างกันเล็กน้อยในเทศกาลภาพยนตร์ซันแดนซ์ปี 1999 บทความนิตยสารนิวยอร์กเกอร์โดย Mark Singer สงสัยว่าภาพยนตร์เรื่องนี้จะสร้างความเห็นอกเห็นใจ Leuchter และเพื่อนผู้ปฏิเสธของเขาหรือไม่ ท้ายที่สุดนี่คือชายคนหนึ่งที่สูญเสียภรรยาและการดํารงชีวิตของเขาในนามของการแสวงหาทางวิทยาศาสตร์ ความรู้สึกของฉันคือไม่มีผู้สร้างภาพยนตร์คนใดสามารถรับผิดชอบต่อผู้ที่ไม่เต็มใจหรือไม่สามารถดูภาพยนตร์ของเขาได้อย่างชาญฉลาด ใครก็ตามที่ออกจาก “นายความตาย” ในข้อตกลงกับ Leuchter สมควรที่จะเข้าร่วมกับเขาในขอบบ้า
สิ่งที่น่ากลัวเกี่ยวกับภาพยนตร์เรื่องนี้คือวิธีที่ Leuchter น่านับถืออย่างสมบูรณ์แบบจนถึงเวลาที่นีโอนาซีได้รับเบ็ดของพวกเขาเข้าไปในตัวเขา ผู้ที่ตกใจกับการประหารชีวิตมนุษย์จํานวนมากบางครั้งก็ไม่มีปัญหาเมื่อรัฐประหารชีวิตพวกเขาทีละคน คุณสามารถลงสมัครชิงตําแหน่งประธานาธิบดีได้หลังจากเป็นประธานในประหารชีวิตที่คึกคักที่สุดในประวัติศาสตร์ของสหรัฐอเมริกา
ลําดับแรกใน “Mr. Death” แสดงภาพ Leuchter ในฐานะนักมนุษยธรรมที่ประท้วงว่าเก้าอี้ไฟฟ้าบางตัว “ปรุงเนื้อสัตว์มากเกินไป” เขาฝันถึง “เครื่องฉีดยาตาย” ที่ออกแบบเหมือนเก้าอี้หมอฟัน ผู้ถูกประณามสามารถดูทีวีหรือฟังเพลงในขณะที่ยาพิษทํางาน ช่างขี้เกียจอะไรอย่างนี้ มีการประชดในความคิดที่ว่าหลายรัฐในสหรัฐอเมริกาสามารถฟุ่มเฟือยเงินภาษีในสิ่งประดิษฐ์ของผู้ชายคนนี้เพียงเพื่อให้เขาออกจากงานเพราะการเชื่อมต่อที่ไม่พึงประสงค์ของเขา ความสามารถของคนจํานวนมากที่จะอยู่อย่างสะดวกสบายด้วยความคิดของการลงโทษทุนอาจเป็นเบาะแสว่าชาวยุโรปจํานวนมากสามารถอยู่กับความคิดของความหายนะ: เมื่อคุณยอมรับความคิดที่ว่ารัฐมีสิทธิที่จะฆ่าใครบางคนและสิทธิ์ในการกําหนดสิ่งที่เป็นอาชญากรรมทุน คุณมาได้ครึ่งทางแล้วไม่ใช่เหรอ? เช่นเดียวกับภาพยนตร์ของมอร์ริสทุกเรื่อง “Mr. Death” ทําให้เรามีที่นอนไม่สบายที่จะยืน เรามักจะออกจากสารคดีของเขาไม่แน่ใจว่าเขาชอบเรื่องของเขาหรือกําลังเยาะเย้ยพวกเขา เขาไม่ได้ทําให้มันง่ายสําหรับเราด้วยป้ายทางศีลธรรมที่เรียบง่าย มนุษย์เขาแย้งว่ามีความซับซ้อนอย่างน่ากลัวและสามารถเข้าใจความคิดที่แปลกประหลาดได้อย่างแน่นอน บางครั้งก็เป็นไปได้ที่จะเกลียดบาปและรักคนบาป เฟร็ดผู้น่าสงสาร สิ่งที่ยาเสพติดสิ่งที่คนโง่สิ่งที่คนเหงาโง่
